Chapter 2 :: SO BAD (NC)
“อื้อ!.. ปล่อย หยุด!”
ผมดิ้นจนสุดแรงเท่าที่จะทำได้
แต่มือร่างสูงเหนียวยิ่งกว่าอะไรดี ผมดิ้นไม่หลุดแม้แต่น้อย
มีแต่กางเกงผมที่หลุดไปแล้ว จนเหลือแต่ชั้นในบางๆ และเขาก็ดึงมันออกอย่างรุนแรง
เรียกว่าไม่สนใจอะไรเลยก็ว่าได้
มือหนาปล่อยข้อมือผมออกแล้วจับให้ร่างผมนอนแน่นิ่งอยู่ใต้ร่างเขา
แววตาของคนตรงหน้าผมน่ากลัวมาก
ดวงตาคมกริบดำสนิทจ้องมองผมเหมือนกับเป็นเหยื่อที่เขาจ้องจะกินทุกๆ วินาที
ผมมองซ้ายขวาพยายามจะลุกหนี แต่ก็ถูกแขนแกร่งคว้าเอาไว้ทุกที
จนได้แต่นอนหอบอย่างไร้เรี่ยวแรง
“แฮ่ก..แฮ่ก...”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก...
ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือเพียงแค่เสื้อนักศึกษาตัวบางที่กระดุมถูกปลดหมดแล้ว
ท่อนร่างไม่เหลืออะไรเลย ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว
แต่ความกลัวมันเข้ามาแทนที่ความอายหมดแล้ว
ผมไม่อยากถูกคนที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันสองครั้งข่มขืนหรอกนะ ไม่สิ เจอหน้ากันกี่ครั้งก็ตาม
ผมไม่อยากถูกผู้ชายข่มขืน!!
แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างผมเลย
เมื่ออีกฝ่ายจับขาผมอ้าออก แล้วปลดซิบกางเกงลง เตรียมจ่อแก่นกายยักษ์เข้าร่างผม
วินาทีนั้นทั้งความกลัว อะไรต่อมิอะไรเข้ามาถาโถมใส่ผมไม่ยั้ง
เขาว่าคนใกล้จะตายจะมีแรงฮึดขึ้นมาแบบน่าปฏิหาริย์ ผมว่าคนที่กลัวสุดขีดก็เช่นกัน
ผมลุกขึ้นหนีอย่างหวาดกลัวแต่ก็ช้าไปอยู่ดี
ขาทั้งสองข้างถูกจับยืดไว้แน่น ทันทีที่ผมเผลอ
เขาก็จับขาผมอ้าออกและแทรกกายเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาผมเจ็บจนน้ำตาเล็ด
“อ๊า!!!!...”
“อ่า...แน่นจังวะ”
“ปล่อย!! ..อ....เอาออกไปเดี๋ยวนี้.. มันเจ็บ..อ๊า!!!”
ขนาดอีกฝ่ายเพิ่งแทรกกายเข้ามาได้นิดเดียวยังทำเอาผมเจ็บขนาดนี้
ถ้าเข้ามาหมดผมไม่ตายเลยหรอ ตอนนี้ผมทั้งทุบ ทั้งตีอีกฝ่ายอย่างแรง
แต่เขาก็ไม่สนใจหรือสะทกสะเทือนแม้แต่น้อย แถมจับแขนผมคล้องคอแล้วประกบจูบเข้ามาทันที
พร้อมกับดันเข้ามาทีเดียวจนสุด
“อื้อออ!!!!!!!”
เจ็บ...
บอกได้เลยว่าเจ็บสุดๆ
เจ็บราวกับร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ
พี่เอกไม่สนเลยว่าผมจะเป็นยังไง
เขาจับขาผมยกขึ้นแล้วแทรกกายเข้ามาอย่างเอาแต่ใจโดยไม่สนความรู้สึกผมเลยสักนิด
ร่างผมชาไปหมด มันเจ็บจนชาไปแล้ว ผมร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเสียง
กัดปากแน่นจนสัมผัสได้ถึงรสขมปร่าของเลือด มีเพียงน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
ร่างหนาแช่กายอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อยๆสาวกายเข้าออกช้าๆ
แรงที่จะก้าวหนีหายไปในพริบตา
ไม่เคยเลย
ผมไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้
ทำไมต้องมีเรื่องเวรๆมาเกิดขึ้นกับผมด้วย
“อ่า..”
เสียงครางต่ำๆราวกับพึงพอใจที่ได้ตักตวงจากร่างผม
ริมฝีปากเจ็บช้ำไปหมดเพราะผมกัดมันเอาไว้ ไม่อยากครางเสียงน่าอายออกไป
มือทั้งสองก็จิกลงบนไหล่กว้างเพื่อระบายอารมณ์ ตาสองข้างพร่าเลือนไปหมด น้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย
ต่อให้กลั้นแค่ไหนเสียงครางน่าอายก็เผลอหลุดออกไปได้อยู่ดี
จากจังหวะเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงจนร่างโยกคลอนไปตามแรงเคลื่อนกายของอีกฝ่าย
ผมกลั้นเสียงสุดความสามารถจนทนไม่ไหว สุดท้ายก็เผลอครางออกมาจนได้
ขาทั้งสองข้างถูกจับอ้าออกจนกว้างแล้ววางพาดไว้บนไหล่หนาทั้งสอง
“อ๊ะ...อึ่ก...เจ็บ!...ออกไป..เอาออกไป...อ...อ๊า..”
ผมพูดสั่งเสียงเข้มแต่ทำไมมันสั่นเหลือเกิน
เสียงของผมไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทเขาเลยสักนิด เขายังคงเคลื่อนกายเข้าหาผมไม่หยุด
ผมได้แต่หลับตาแน่น
ไม่อยากทนเห็นภาพตัวเอง จากตอนแรกที่เจ็บจนเกินบรรยาย
เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกวาบหวาม ที่ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างอยู่ในนรกกับสวรรค์
เหมือนกับกำลังลอยอยู่บนฟากฟ้า แต่ก็ถูกฉุดลงมาให้อยู่ในหุบเหว
“พ..พี่...เอก....หยุด...พอแล้ว...ได้โปรด...ผมขอร้อง....อ๊ะ...อ๊า”
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วห้องกว้าง
ร่างกายได้แต่บิดเร้าอย่างบอกไม่ถูก เขากระแทกกายเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ปลดปล่อยทุกหยุดหยาดเข้าไปภายในช่องทางของผมจนชุ่มฉ่ำ
ผมได้แต่ร้องอ้อนวอนบอกให้เขาหยุด
แต่วินาทีนี้พี่เอกไม่ฟังอะไรแล้ว เอาแต่ตักตวงร่างกายผมอย่างเอาแต่ใจไม่หยุด
น้ำตาใสไหลอาบแก้มจนเปื้อนไปทั่วใบหน้า
ประสบการณ์ครั้งแรก
ถูกข่มขืน...มันเป็นความรู้สึกที่แย่เกินบรรยาย
ไม่รู้ว่าทั้งคืน
ผมโดนเขาทำแบบนี้ไปกี่รอบ รู้แค่ว่าครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติไป
นาฬิกาดิจิตอลตัวสีแดงปรากฏเลขห้า จากนั้นผมก็ไม่เหลือสติรับรู้อะไรอีกแล้ว
………………………………………………………………………
กลับไปอ่าน + คอมเม้นต่อได้ที่ >> http://writer.dek-d.com/noosom503/writer/viewlongc.php?id=1411172&chapter=3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น