Chapter 5 :: THE NIGHTMARE RETURN (NC)
“ไม่! ไม่เอา ผมไม่เอา ปล่อย! ปล่อยผม!!”
ผมพยายามดิ้นสุดฤทธิ์และตะโกนร้องอย่างเสยสติ
แต่ไม่รู้พี่เอกไปคว้าเนคไทมาจากไหน แต่ที่รู้ๆ ผมต้องหนีไปให้ได้
ผมไม่ยอมให้เขาทำเรื่องอย่างว่ากับผมครั้งที่สองเด็ดขาด
แค่ครั้งเดียวก็ทำผมฝันร้ายมาจนถึงทุกวันนี้
ยังไม่พออีกหรือไง
แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดของผม
ไม่อาจจะสู้แรงของคนตัวสูง และร่างใหญ่กว่าผมได้
ยิ่งตอนนี้ถูกคร่อมไว้ทั้งตัวยิ่งทำให้ขยับไปไหนแทบไม่ได้ แรงผมยิ่งหมดเรื่อยๆ
“ปล่อยผมนะพี่เอก ผมไม่ได้ต้องการแบบ..”
ฟึ่บ
ผมกำลังพยายามขอร้องเขา
แต่ร่างผมกลับถูกพลิกให้นอนคว่ำ แขนสองข้างถูกตรึงขึ้นเหนือหัว
ยิ่งทำให้ขยับหนียากยิ่งกว่าเดิม หน้าถูกกดไว้กับหมอนจนผมได้แต่ครางอู้อี้
พอผมขัดขืนไม่ได้เขาก็ใช้เนคไทมามัดแขนของผมไว้อย่างแน่น ถึงจะพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด
“ต้องให้ใช้กำลังหรือไง ถึงจะยอม”
พรึ่บ
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
ร่างผมถูกหงายขึ้นมาอีกครั้ง
ผมเงยหน้ามองคนด้านบนด้วยสายตาหวาดกลัว
บอกผมที ว่านี่คือคนเดียวกับที่ผมรู้จัก
ทำไมตอนนี้ เขาถึงได้ดูน่ากลัวขนาดนี้
“ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้...ผมไม่ได้ต้องการมัน...”
คำอ้อนวอนของผม แทบจะไร้ความหมาย
พี่เอกแทบไม่ได้สนใจฟังที่ผมพูดเลยสักนิด แม้ว่าผมจะขอร้องยังไง
เขาก็ยังคงทำมันต่อ มือหนาไล่ปลดกระดุมผมออกทุกเม็ด
ทุกครั้งที่ฝ่ามือกร้านลากผ่านร่างกายยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองยิ่งขึ้น
“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย ไม่ต้องห่วง
ฉันให้เงินนายคุ้มแน่”
ถึงจะอยากได้เงินขนาดไหน ยังไงผมไม่มีวันยอมเอาร่างกายเข้าแลกเด็ดขาด
ผมอยากจะพูดคำนี้ใส่เขา อยากตะโกนใส่หน้าเขาดังๆ
แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือพยายามผลักร่างเขาออกด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา
ผมกลัวจริงๆนะ แต่มันพูดไม่ออก แม้แต่จะส่งเสียง ผมยังแทบไม่มีแรงเลย
“หยุด..ไม่..ไม่เอา...” เสียงผมเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
ผมไม่เคยเชื่อในเรื่องของพระเจ้ามาก่อน
ให้ตายเถอะ ตอนนี้ผมคิดถึงพระเจ้าจับใจ หรือไม่ก็ใครก็ได้ ที่จะช่วยผม
แต่นี่คือความจริง ในเวลาแบบนี้ ในที่แบบนี้ โอกาสที่ผมจะรอดในตอนนี้
มีน้อยยิ่งกว่าโอกาสที่คนตายแล้วจะฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ซะอีก ซึ่งนั่นหมายถึงแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย
เพียงแค่ชั่วพริบตา
เสื้อผ้าผมก็ถูกถอดไปกองไว้ที่ปลายเตียง เหลือเพียงเสื้อตัวเดียวที่ติดตัวอยู่
ถอดออกไม่ได้เพราะติดแขนสองข้างที่ถูกมัดด้วยเนคไท ใจหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า
เขากำลังจะทำมันจริงๆ!!
“ไม่! ไม่เอา! ปล่อย…อึ่ก...”
ผมพยายามดิ้นหนีอีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นผล
แขนสองข้างถูกดันขึ้นเหนือหัว ส่วนบนแนบราบไปกับที่นอน สะโพกถูกรั้งขึ้น
นิ้วเรียวยาวแทรกกายเข้ามาผ่านช่องทางคับแคบด้านหลัง
ตัวผมกระตุกเกร็งและตอดรัดแน่น ทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันแน่น
มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม...
“ฉันไม่ทำให้เจ็บหรอกน่า อย่าเกร็งสิ”
“อึ่ก...อื้ออออออออออออ”
นิ้วที่สองถูกส่งเข้าตามมาโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ผมหลับตาแน่น ถึงจะร้องขอยังไงเขาก็คงไม่หยุด
นิ้วทั้งสองกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด
มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดกำแน่นจนจิกมือเป็นรอย แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าที่กำลังถูกกระทำอยู่ตอนนี้หรอก
แต่แล้วนิ้วทั้งสองก็ถูกดึงออกไป ใจผมเต้นระรัว
เพราะคิดว่าพี่เอกคงจะหยุดแล้ว แต่เปล่าเลย มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
และผมคงคิดอะไรตื้นๆ เขาไม่ได้หยุดกระทำ แต่กลับหยิบบางอย่างขึ้นมา
แล้วชโลมมันลงบนช่องทางด้านหลัง ผมกลั้นใจ เหลือบสายตาไปมองสิ่งที่พี่เอกกำลัง
ก็เห็นขนร่างสูงกำลังฉีกซองถุงยางออกแล้วสวมเข้ากับของตัวเอง
ผมทำในสิ่งที่ล้มเหลวครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
นั่นคือการลุกหนี แต่ก็ถูกดึงกลับมาอยู่ในท่าเดิม แต่สะโพกถูกดึงรั้งให้สูงขึ้น
และอะไรบางอย่างที่แข็งและร้อนกำลังดุนดันอยู่กับร่องก้นไปมา
“อ๊าาาา...อึ่ก”
ไม่ทันได้ตั้งตัว
ท่อนเนื้อร้อนและแข็งก็แทรกกายผ่านเข้ามา ความเจ็บแล่นพล่านไปทั้งตัว
ความรู้สึกเหมือนถูกแยกออกเป็นเสี่ยงๆกลับมาอีกครั้ง
แท่งเนื้อร้อนถูกดันเข้ามาทีเดียวจนสุด
เพราะมีของเหลวบางอย่างทำให้ไม่เจ็บมากเท่าครั้งแรก แต่มันก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
ผมหลับตาและกัดปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ มือก็กำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
มือหนาจับสะโพกผมไว้ และบีบคั้นอย่างมันมือ ส่งเสียงครางในลำคอไปด้วย
“อย่ารัดแน่นนักสิ ”
“อึ่ก.. อื้อ! อื้อ!..”
ไม่มีการปลอบโยน
ไม่มีการเล้าโลมอะไรทั้งสิ้น
เขาจับเอวของผมเอาไว้ แล้วกระแทกกระทั้นกายเข้ามา
ช้าๆ แต่เน้น จะขอร้องยังไงเขาก็คงไม่หยุดแน่ๆ ผมเลยได้แต่ก้มหน้ากัดปากแน่น
ฟุบหน้าลงกับหมอน ปล่อยน้ำใสไหลคลอที่หางตา เจ็บไปทั้งร่าง เจ็บเหมือนโดนแยกร่าง
จู่ๆพี่เอกก็หยุดชะงักกลางคัน
แล้วพลิกร่างผมให้นอนหงาย โดนที่ส่วนนั้นของเขายังคาอยู่ในตัวของผม
กลายเป็นตอนนี้ผมนอนหงายให้เขาเล่นกับร่างกายผมแทน ขาทั้งสองข้างถูกจับให้อ้าออก
แล้ววางไว้ที่ข้อพับแขนของเขา ก่อนจะสาวกายลงมาอีกครั้ง โดนที่ผมทำได้เพียงกัดฟัน
ไม่ส่งเสียงครางน่าสมเพศออกมา
“นี่.. ทำไมไม่ร้องออกมาล่ะ จะกลั้นเสียงไปทำไม”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาถามผม
โดยที่ยังกระแทกกายเข้ามาไม่หยุด ร่างผมโยกคลอนไปตามแรงถาโถมที่ถูกกระหน่ำเข้ามา
ผมได้แต่สะบัดหน้าไปมา กลั้นเสียงสุดชีวิต
แค่โดนทำแบบนี้มันก็เสียศักดิ์ศรีมากเกินพอแล้ว
กึก
พี่เอกหยุดชะงักอีกรอบ ผมเลยลืมตาขึ้นมามอง
กลายเป็นว่าอีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาจูบผมแบบไม่ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปาก
และเกี่ยวกระหวัดดูดลิ้นเล็กๆอย่างชำนาญ จนผมแทบขาดอากาศหายใจ
มือสองข้างที่ถูกมัดและชูขึ้นเหนือหัว ถูกคลายออก
“อ๊ะ! อ๊า...อึ่ก..จ..เจ็บ....อึ่ก...หยุด..
พอ..พอแล้ว...”
พอผมเผลอเขาก็กระเริ่มกระแทกกระทั้นกายอีกรอบ แต่รุนแรงและหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม
ทำเอาผมกลั้นเสียงไม่อยู่ จนต้องร้องขอให้เขาหยุด
แต่คิดว่าคนอย่างพี่เอกจะยอมหยุดเพราะคำขอร้องแค่นี้หรอ ถ้าขาจะหยุด
เขาน่าจะหยุดตั้งนานแล้ว แต่เขากลับทำหน้าพึงพอใจ ที่เห็นผมตกเป็นเบี้ยล่างของเขา
ผมสะอื้นทั้งน้ำตา ปากก็พร่ำร้องขอให้เขาหยุด
แต่มันก็ไม่หยุดลงง่ายๆ ได้แต่ภาวนาให้มันจบลงเร็วๆ
มือจิกทึ้งบนผ้าปูที่นอนแน่นจนแทบขาด ร่างสูงตรงหน้าก็ยังขยับกายเข้าออกเรื่อยๆ
ทั้งเจ็บ ทั้งจุก จนเวลาผ่านไป ความรู้สึกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นยิ่งทำให้ผมเกลียดร่างกายตัวเองมากยิ่งขึ้น เพราะมันกลับตอบรับท่อนเนื้อร้อนที่สอดใส่เข้ามาไม่หยุด
“ปากก็บอกว่าไม่ บอกให้หยุด
แต่เหมือนร่างกายนายจะไม่ฟังเลยนะ”
ถ้อยคำที่ดูถูกเหยียดหยามยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า
ตัวเองไม่ต่างของสิ่งของไร้ค่าที่กำลังโดนดูถูกอยู่เลย เป็นเหมือนของเล่นของเขา
ที่เขาจะทำอะไรก็ได้ และผมก็ไม่มีแรงจะไปสู้เขาแล้ว ทำได้แต่คราง
ชาติที่แล้วผมทำบาปอะไรไว้หรือยังไง...
หรือตอนยังเด็ก ผมไปทำร้ายใครเขาหรือเปล่า
ก็ไม่...
...แต่ทำไมเรื่องร้ายๆมักเกิดขึ้นกับผมเสมอ
ร่างผมโยกคลอนอย่างแรงราวกับจะหักลงทุกเมื่อ เสียงครางน่าอายและสุดแสนน่าสมเพศนี้ดังไปทั้งห้อง
ทั้งๆที่พยายามกลั้นแทบตายแต่ก็ไร้ความหมาย ผมถูกกระทำแบบนี้อยู่นาน
จนเขาเสร็จแล้วปล่อยออกมาจนเต็มถุงยาง แต่แทนที่เขาจะหยุด
กลับฉีกถุงยางซองใหม่ขึ้นมาแล้วเริ่มบทเซ็กส์ที่ไม่เต็มใจจากผมใหม่อีกครั้ง
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือ
นอนอยู่เฉยๆให้เขาเล่นกับร่างกายผมตามใจชอบ ถึงแม้ถุงยางจะหมดไปแล้ว
เขาก็ยังไม่หยุด หน้าอกเต็มไปด้วยรอยแดงจากการกัดและขบเม้ม
มันไม่ได้มีความรู้สึกดีเลยสักนิด มีเพียงแต่ความเจ็บให้ผมได้รู้สึก
เขาทั้งสองข้างถูกจับอ้าแล้วสอดใส่ไม่หยุด
เหมือนภาพครั้งที่แล้วกำลังเล่นซ้อนทับกับภาพปัจจุบันเลย
ผมพยายามข้อร้อง อ้อนวอนให้เขาพอ ให้เขาหยุด
แต่เขาก็ไม่หยุด น้ำสีขาวขุ่นที่ถูกปลดปล่อยออกมาโดยปราศจากถุงยาง
อาบเลอะทั่วโคนขาด้านในและช่องทางสีสดจนฉ่ำเยิ้ม
กลับไปอ่าน + คอมเม้นต่อได้ที่ >> http://writer.dek-d.com/noosom503/writer/viewlongc.php?id=1411172&chapter=6
